"Κοκκινογούλια" και παντζάρια
Ένα αγαπημένο μου χορταρικό το πρωτόφαγα όταν πρωτοήρθα, μεγάλη πια, στην Κέρκυρα:
Σαλάτα βραστή, γλυκιά και τραγανή με μια απροσδιόριστη υπογεύση νοτισμένης γης. Μου είπαν ότι είναι «κοκκινογούλια» και υπέθεσα ότι είναι τα φύλλα του παντζαριού, Beta vulgaris, που είναι γνωστό και ως κοκκινογούλι.
Αμ δε! Χρειάστηκε να φάω αργότερα σαλάτα από φύλλα παντζαριού, σκούρα και ινώδη με κόκκινα κοτσάνια και έντονη παντζαρίλα, για να καταλάβω ότι πρόκειται για άλλο φυτό, συγγενές βέβαια, ξαδελφάκι αν όχι αδελφάκι, πάντως σαφώς διαφορετικό.
Παρόλο που την ψάχνω χρόνια, δεν έχω καταφέρει ακόμα να ανακαλύψω την βοτανολογική του ονομασία. Αν κανείς αναγνώστης την ξέρει, ας μου στείλει δυο λόγια...
Καλλιεργείται στην Κέρκυρα μόνο για τα φύλλα του, που είναι απ' τις πιο αγαπημένες σαλάτες και η ρίζα του, που καθαρίζεται και βράζεται κι αυτή, είναι ροδαλή (όχι κόκκινη), μικρή και κωνική.
Σε αντίθεση με το άλλο ξαδελφάκι, το σέσκουλο (Beta vulgaris subsp. Cicla), δεν τρώγεται μαγειρευτό ή τσιγαριαστό ούτε μπαίνει σε πίτες... τρώγεται μόνο σαλάτα, ίσως λόγω της ψηλής περιεκτικότητας σε νερό. Μάλιστα οι περισσότεροι το προτιμούν φρεσκοβρασμένο και χλιαρό ακόμα με καλό λάδι και λεμόνι. Με συνοδεία από πατάτες τηγανητές είναι πλήρες ανοιξιάτικο γεύμα.