«Σκίλλα» όχι «σκύλα»
Σας έχω ξαναπεί ότι αγαπώ υπερβολικά τους βολβούς. Με γοητεύει η ιδέα του θησαυρού αποθηκευμένου σ’ ένα ασήμαντο κρεμμύδι ή πατατοειδές που, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, κάνει θεατρικότατη εμφάνιση και μας μαγεύει με την ομορφιά του. Και θεωρητικά ακόμη τους εγκρίνω και αγαπώ γιατί συγκεντρώνουν όλες της ιδιότητες του ιδεώδους φυτού για το μεσογειακό μας κλίμα, δηλαδή επωφελούνται της βροχερής εποχής για να αποθηκεύσουν δυνάμεις, ξεκουράζονται άφαντοι την εποχή της ξηρασίας και παρουσιάζονται άψογοι στη σκηνή όταν έρθει η εποχή τους, χωρίς πότισμα, χωρίς φροντίδα - ένα δώρο της φύσης. Η μαγική αυτή διαδικασία είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή τώρα, μετά τα πρωτοβρόχια, γιατί η ομορφιά αυτή ξεπηδάει μέσα από χώμα γυμνό και ξερό.
Σας έχω ήδη μιλήσει για τις Μπελλαντόνες που κάνουν πρώτες την εμφάνισή τους. Άλλο, εξίσου μεγάλο και διακοσμητικό λουλούδι (οι σχεδιαστές κήπων τα ονομάζουν «αρχιτεκτονικά» αυτά τα φυτά που λόγω μεγέθους και σχήματος γίνονται μέρος του τοπίου), είναι η άγρια Drimia maritima. Παλιότερα λεγόταν Scilla maritima, ονομασία αρχαία ελληνική, "Σκίλλα η παράλιος", από την εποχή του Θεοφράστου. Και βεβαίως η (για μένα) δυσάρεστη κοινή ονομασία «Σκυλοκρέμμυδα» κατάγεται κατ’ ευθείαν από εκεί και καμιά σχέση δεν έχει με το συμπαθές κατοικίδιο. Ελάχιστοι ξέρουν ή αναγνωρίζουν το όμορφο λουλούδι, γιατί στην Ελλάδα η εμπειρία μας περιορίζεται στον βολβό, την περίφημη «Κρεμύδα» με τα εντυπωσιακά καταπράσινα φύλλα που κρεμάμε στην εξώπορτα για γούρι την πρωτοχρονιά. Είναι γνωστή και ως «Βασιλίτσα» ή «Βασιλοκούτσουνα.»
Πολλές γυμνές βουνοπλαγιές εδώ, στην Κέρκυρα, αλλά ακόμα περισσότερο απέναντι, στην Ήπειρο, γεμίζουν τέτοια εποχή με τα ψηλόλιγνα (πάνω από ένα μέτρο) αεράτα αυτά λουλούδια. Όμως δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντισταθούν στις επιδρομές κάθε Δεκέμβριο των περιστασιακών μικροπωλητών που κουτσουρεύουν τους βολβούς, τους τυλίγουν σε ασημόχαρτο και τους πουλάνε στους δρόμους των πόλεων.
Αυτές που έχω στον κήπο μου προέρχονται από μία στοίβα που βρήκα μια πρωτοχρονιά το βράδυ δίπλα στους σκουπιδοτενεκέδες της πλατείας Κολωνακίου. Ήταν τα απούλητα. Γέμισα το πορτ μπαγκάζ και λίγες μέρες αργότερα τις έφερα στην Κέρκυρα. Ήταν τόσο ακρωτηριασμένες (η βάση της ρίζας κομμένη σχεδόν τελείως) που, από τις διακόσιες τόσες που έφερα, μόνο καμιά εικοσπενταριά κατάφεραν να επιζήσουν.
Τώρα έχουν ανοίξει σε στρατηγικά σημεία του κήπου και τις χαίρομαι ιδιαίτερα. Επισκέπτες τις θαυμάζουν ως εξωτικά πρωτόγνωρα φυτά και εκπλήσσονται όταν τους λέω τι είναι.
Υ.Γ. της Αγλαΐας Κρεμέζη:
«Και η Τζια γεμίζει άνθη κρεμμύδας τέτοια εποχή κι είναι χαρακτηριστικό πώς ξεπηδάνε από το θεόξερο χώμα! Οι αρχαίοι τρώγαν ψητή την κρεμμύδα, που φυτρώνει άφθονη στα ξερικά νησιά, μια και είναι από τα ελάχιστα φυτά - όπως οι πικροδάφνες, τα σχοίνα, το θυμάρι και το φασκόμηλο - που δεν τα τρώνε τα κατσίκια.
Τις κρεμμύδες αυτές τις καίγαν ή τις καπνίζαν οι αρχαίοι στη διάρκεια κάποιων τελετουργιών, θεωρώντας ότι καθαρίζουν και εξαγνίζουν την περιοχή. Λέτε από κει να κατάγεται η συνήθεια να τις κρεμάμε την Πρωτοχρονιά;»