Ποιοι είμαστε
Νίκος Μορόπουλος
RSS
Υπάρχουν ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι σε ηλικία τριών μηνών ζητούσα παστουρμά. Το πρώτο μου γαστρονομικό επίτευγμα ήταν ένα κέικ που αντί για ζάχαρη είχε αλάτι. Κατόπιν τούτου, άνοιξαν ορθάνοιχτες οι λεωφόροι της επιτυχίας. Στα πρώτα βήματα: κότα μιλανέζα, κλασσική αθηναϊκή, σιροπιαστή κοπεγχάγη... αλλά και κοκορέτσι, αρνί στη σούβλα... Ακολούθησαν φάσεις πολλές. Σήμερα περνάω μια φάση γιαπωνέζικη.
Δεν έχω καταφέρει να δηλητηριάσω ούτε έναν καλεσμένο. Αντιθέτως, πολλοί καλεσμένοι υποφέρουν από υπερβολική κατανάλωση. Όπως και εγώ. Αλλά το έχω συνηθίσει πια. Όταν τρώω, δεν μου αρέσει να μιλάω. Προτιμώ να απολαμβάνω. Ομολογώ δε ότι προβαίνω και σε διακρίσεις των ανθρώπων στο θέμα αυτό. Πολύ απλά, αυτοί που μιλάνε κι αυτοί που παραμένουν σιωπηλοί. Ήπιοι βρυχηθμοί, αναστεναγμοί, κραυγές, αποδεκτά όλα. Όπως επίσης και το ρούφηγμα της σούπας.