Ποιοι είμαστε
Θάλεια Τσιχλάκη
RSS
(Φωτο: Δάφνη Κουγέα)
Η παιδική μας ηλικία μας προσδιορίζει. Στο σπίτι μας όλοι μαγείρευαν κι όλοι σχολίαζαν και συζητούσαν το φαγητό. Κάποιοι ζούσαν γράφοντας αληθινές ιστορίες και άλλοι ιστορίες σαν παραμύθια.
Η εικόνα που με στοιχειώνει αφορά την παρασκευή της σκορδαλιάς. Βλέπω πάντα τη μικροκαμωμένη γιαγιά Μαρία, καθισμένη το παιδικό μου καρεκλάκι, να δουλεύει στο δυσανάλογα μεγάλο, μαρμάρινο γουδί της τα σκόρδα με τα αμύγδαλα που μάζεψε απ’ την αμυγδαλιά του κήπου μας. Ο γδούπος, οι μυρωδιές, η τέχνη, το πάντρεμα με την τραγανή κρούστα του μπακαλιάρου που έβγαινε «μαφίς» από το μαγικό τηγάνι της με μάγευαν κι ας μην ήταν αυτό το αγαπημένο μου φαγητό.
Τότε ακόμα καραδοκούσα πότε θα φύγουν οι μεγάλοι για να παίξω την μαγείρισσα, με αληθινά υλικά. Μετά από πολλούς πειραματισμούς, ταρζανιές πάνω από τα αναμμένα μάτια και δεκάδες αποτυχίες, στα επτά μου, κατάφερα τη μάνα μου, που στην ποδιά της καθάριζε κάτι φρέσκα φασολάκια, να μου εμπιστευτεί το μαγείρεμα του εν λόγω λαδερού κι έκτοτε μαγειρεύω, χωρίς να διεκδικώ τίτλους. Μαγειρεύω, λυτρωτικά, για να εκφραστώ, αλλά γράφω για να ανακαλύψω στα υλικά μου τα 1000 ονόματα του θεού. Στη Γαλλία, σε παρελθόντα χρόνο, δοκίμασα, τυχοδιωκτικά, τις αντοχές μου στις κουζίνες και στη διοργάνωση δεξιώσεων.
Τιμώ πάντα τους Πενάτες, τις μικρές οικιακές θεότητες και ισχυρίζομαι πως στο μαγειρείο μου θα δεις να υπερίπτανται οντότητες με παράξενα ονόματα: Ευγενία η Καρυόφυλλος, Ζιγγίβερις η Φαρμακευτική, Δάφνη η Ευγενής, Πελαργόνιον το Εύοσμον, Κορίαννον το Ήμερον, Γεντιανή η Κιτρίνη, Θέλκτρον το αστεροειδές Άνισον, Ανδροπώγων η Νάρδος, Βασιλικός το Ώκιμον, Ελελίφασκος ο Ερυθρανθής.
Μετάφρασα κι επιμελήθηκα κάποια βιβλία μαγειρικής και μέχρι το τέλος των περιοδικών αυτοπροσδιοριζόμουν δημοσιογράφος γεύσης και οίνου. Εξακολουθώ να γράφω μόνο για ότι γνωρίζω από προσωπική εμπειρία: για το φαγητό, τα ταξίδια, το θέατρο, το χορό και τον έρωτα. Ως κρυφο-τελειομανής δεν έγραψα δικό μου βιβλίο γιατί θα το ψείριζα τόσο που θα υπερέβαινα κάθε έννοια προθεσμίας.
Ζω στην Αθήνα, είμαι παιδί της και την αποκαλώ «πόλη με τύπο». Άσκημη, δηλαδή, αλλά τόσο ελκυστική, που, ακόμα και σήμερα που ζόρισαν οι νύχτες της, με κρατάει ξάγρυπνη με την παράξενη γοητεία της.
Αν είχα ένα μόττο θα ταν: Δοκίμασε το τουλάχιστον! για να μην πεθάνεις αδαής.