Ασυναγώνιστη βραχύβια ομορφιά
Είναι γνωστό το πάθος των Γιαπωνέζων για τις κερασιές. Στις δόξες τους οι Σαμουράι τα άνθη ακριβώς της κερασιάς είχαν ως έμβλημά τους. Ήξεραν έτσι να τιμούν την εκρηκτική όσο και φευγαλέα όμως δύναμη της ομορφιάς. Η ανθοφορία των δέντρων κρατάει, όπως όλοι ξέρουμε, λίγες μόνο μέρες.
Κι ακολουθούν οι άλλες πολύτιμες διεργασίες, το δέσιμο και η ωρίμανση των καρπών.
Σεβαστές δίχως καμιάν αμφιβολία.
Μόνο που στην εύφορη φαντασία των κατοίκων της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, οι διεργασίες αυτές κατά κάποιον τρόπο επισκιάζονται από το εφήμερο χάρμα ιδέσθαι των ολάνθιστων κλαδιών. Στο Τόκιο όπου είχα βρεθεί, στη μέση της ζωής μου, με είχε πολύ εντυπωσιάσει η επίμονη αναζήτηση των ντόπιων και η προσήλωσή τους στα μέρη εκείνα που προσέφεραν την καλύτερη θέα προς τις ανθισμένες κερασιές- hanami, από τα λίγα Γιαπωνέζικα που θυμάμαι. Μεταξύ αυτών ορισμένα επίλεκτα σημεία σε διάφορα νεκροταφεία της πόλης. Εκεί μαζεύονταν τα μεσημέρια θορυβώδεις παρέες που σχολούσαν για λίγο από τη δουλειά. Στιγμές ακολασίας- συνεχείς προπόσεις με μεθυστικό σάκε-αλλά και ομαδικής λατρείας του κάλλους που αντίκρυζαν τα έκθαμβα μάτια τους.
Από καιρό σκέφτομαι να οργανώσω κι εγώ ένα παρόμοιο εορταστικό πικνίκ στο πανέμορφο κοιμητήριο της Αίγινας, την Παλιαχώρα, στο εσωτερικό του νησιού. Δεν φιλοξενούνται βέβαια εδώ τάφοι αγαπημένων προσώπων, παρά μόνο γλυκύτατα χαλάσματα από παλιά αναχωρητήρια ευσεβών συγχωριανών. Ξεφυτρώνουν ετούτα εδώ χαμηλά στη μικρή κοιλάδα, καθώς και στις ανηφορικές στροφές των μονοπατιών που οδηγούν στην κορυφή του λόφου. Κι ανάμεσά τους σειρές από ανθισμένες αμυγδαλιές αλλά και μερικές πιο μοναχικές, ακόμα πιο συγκλονιστικά φορτωμένες με άσπρα ή ροζ λουλούδια και σφριγηλά μπουμπούκια.
Εδώ είναι που σκέφτομαι να στρώσω ωραία λινά τραπεζομάντηλα και να απλώσω επάνω τις γενναιόδωρες προσφορές της Αιγινήτικης γης- και του πελάγους ασφαλώς που τη βρέχει απ’ όλες τις πλευρές. Δεν με βλέπω να προλαβαίνω ούτε φέτος αλλά για του χρόνου η πρόσκληση είναι από σήμερα ανοιχτή. Ως τότε πάντως, ας υψώσουμε κι εμείς νοερά τα ποτήρια μας, προς τιμήν της βραχύβιας ομορφιάς που σκάει κάθε τόσο παντού γύρω μας.