Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Όταν βλέπω και διαβάζω αυτά που θα διαβάσετε και εσείς εδώ σε δύο συνέχειες, με πιάνει απελπισία με αυτό το ταλαιπωρούμενο ελληνικό ελαιόλαδο. Εντάξει, επηρεάζομαι και εγώ όπως και κάθε άνθρωπος που θα έβλεπε τον τρόπο με τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί και οργανωθεί οι γείτονες μας, όχι μόνο οι Δυτικά από εμάς (λέγε με Ιταλία, Ισπανία) αλλά και Βόρεια (λέγε με Κροατία) ή και πολύ πιο μακριά (λέγε με Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία), χώρες δηλαδή που ούτε 100 χρόνια παράδοση δεν μπορούν να ισχυρισθούν ότι έχουν στο ελαιόλαδο, όχι τα 3.000 χρόνια ελαιοπαράδοσης που (αποδεδειγμένα) έχουμε εμείς πίσω μας … 

Εμείς όμως εδώ, σε αυτή την ευλογημένη γωνιά της γής, γιατί τα πάμε έτσι άσχημα και αυτός ο τεράστιας διατροφικής αξίας καρπός έχει αυτή την κακομεταχείριση; 
Πρόσφατα λοιπόν σημείωσα δύο περιπτώσεις, που σηματοδοτούν και αναδεικνύουν και την κακοδαιμονία μας και την άνευ όρων παράδοσή μας. Ζητούνται αντιστάσεις λοιπόν, για να σπάσουμε τον κύκλο της άγνοιας, της αδιαφορίας και των συμφερόντων που έχει σχηματιστεί γύρω μας !

Μέρος Α'

Ηράκλειο Κρήτης, 29 Νοεμβρίου 2012:
Ήρθε και πάλι η μέρα να (ξανα)βγει, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ένα Δελτίο Τύπου από το Κέντρο Προστασίας Φυτών και Ποιοτικού Ελέγχου Ηρακλείου με τον τίτλο ”Κώδικες Ορθής Γεωργικής Πρακτικής”. Ουάου, τίτλος πομπώδης, εντυπωσιακός, σε προδιαθέτει για κάτι μεγάλο και σοβαρό! Τέλος πάντων, παρακάτω διαβάζουμε μέσα στις Ορθές Πρακτικές από τους Κώδικες Da Hercules τις “Οδηγίες για την παραγωγή Καλής Ποιότητος Ελαιολάδου κατά την Ελαιοσυλλογή και Αποθήκευση”.
Αντιγράφω για τον σημερινό σχολιασμό το σημείο 2 του Κώδικα:
“Ο ελαιόκαρπος θα πρέπει να βρίσκεται στο κατάλληλο στάδιο ωριμότητας (μαυρο-ιώδες χρώμα).” 

Συγγνώμη κε Προϊστάμενε της Υπηρεσίας, αλλά πως να σας το πω τώρα;
Να... διστάζω να σας πάω κόντρα σε ένα βασικό θέμα, μια υποχρεώση που έχετε, δηλαδή, να δώσετε οδηγίες στον αγρότη του Ηρακλείου, πώς θα παράξει ένα “Καλής Ποιότητος Ελαιόλαδο”.
Αν δεν είχατε βάλει αυτή την έρημη διευκρίνηση για το χρώμα του καρπού της ελιάς, ότι πρέπει δηλαδή να είναι μαύρο - ιώδες, θα έλεγα "πάει στο καλό". Γράφετε για το “κατάλληλο στάδιο ωριμότητος” άρα μπορεί, είπα μέσα μου, να εννοεί και το πράσινο, αυτή όμως η διευκρίνηση στο τέλος για το μαύρο-ιώδες χρώμα μου 'ρθε λίγο σαν αγκωνιά στο στομάχι.

Κε Προϊστάμενε, δεν σας έχει πει ποτέ κανένας ότι όταν οι ελιές έχουν πλέον πάρει μαύρο χρώμα, τότε οι καρποί θεωρούνται υπερώριμοι και το λάδι που θα βγάλουμε έχει αρχίσει να αναπτύσσει οξύτητα και ότι μάλλον θα έχει αρχίσει να κάνει και ο δάκος το τρελλό του πάρτυ; Δεν σας έχουν πει εν έτει 2012 ότι τα καλά, ποιοτικά ελαιόλαδα και εδώ και παντού στην οικουμένη βγαίνουν από τις πράσινες, άγουρες ελιές; Αλλά βέβαια, όταν βγάζετε την Οδηγία την τελευταία μέρα του Νοέμβρη, τι σόι πρασινάδα μπορεί νά 'χει ο καρπός της ελιάς;

Υποψιάζομαι κε Προϊστάμενε της Υπηρεσίας, ότι μάλλον κάνατε για πολλοστή φορά αναπαραγωγή της ίδιας Οδηγίας όπως την πρωτόγραψαν ίσως το 1980, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να βρω. Αλλά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε... έχουνε πάει στο φεγγάρι και εμείς εδώ τους μαθαίνουμε την τετρακίνηση. Τι κρίμα. Τώρα αν με ρωτήσετε πως εξηγούνται αυτά;
Δύο μόνο λέξεις: Άγνοια και αδιαφορία. Και τα δύο μαζί.

Διαβάστε εδώ το β' μέρος