Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Για πρωινό ένα μεγάλο φλιτζάνι κακάο χωρίς γάλα. Καλύτερα έτσι, γιατί ήταν και πιο εύπεπτο. Μετά γύρω στις 10 το πρωί μια φέτα ψωμί με ταραμοσαλάτα, 2-3 ελιές και ένα μικρό κομματάκι χαλβά. Και το μεσημέρι κάτι νηστίσιμο. Αλλά δεν χρειαζόταν, μ’ αυτό το δεκατιανό μπορούσαμε να λυσσάμε στο παιχνίδι μέχρι αργά το απόγευμα χωρίς να πεινάσουμε.

Αυτά συμβαίνανε όταν τύχαινε να βρεθούμε στο σπίτι της γιαγιάς μου σε περίοδο νηστείας. Αναγκαστικά νηστεύαμε κι εμείς. Η γιαγιά μου ήταν μια πολύ αυστηρή και οριοθετημένη γυναίκα. Του προγράμματος και της θρησκείας. Μόνο όταν έβαφε το εσωτερικό του σπιτιού της έβγαινε μια παράξενη φλόγα από μέσα της. Πήγαινες τη μια χρονιά και στον ασβέστη για τους τοίχους είχε ρίξει πολύ λουλάκι, είχε κάνει το ξύλινο ταβάνι μελιτζανί και τις σανίδες στο πάτωμα καφέ.

Και μετά από μερικούς μήνες το ταβάνι ήταν ροζ σκοτωμένο, φιστικί τα ξύλινα πορτάκια των ντουλαπιών στις εσοχές του τοίχου, μωβ το πάτωμα. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν είδα τα έργα της Τζόρτζια Ο’Κιφ μαγεύτηκα και θυμήθηκα τους χρωματικούς πειραματισμούς της γιαγιάς μου της Κωστάντως. Αυτή η υπέροχη ζωγράφος είχε αποδώσει με πολύ μεγαλύτερη ελευθερία τους συνδυασμούς των χρωμάτων που τολμούσε επίσης η γιαγιά μου. Της ίδιας εποχής γυναίκες. Έμοιαζαν κιόλας στα γεράματά τους.Την ίδια αυστηρότητα είχε στο τέλος η μορφή τους. Κατά τα άλλα καμία σχέση.

Αυτά σκεφτόμουν πρωί-πρωί με δάκρυα στα μάτια λιώνοντας το κρεμμύδι για την ταραμοσαλάτα. Και όταν είδα το χρώμα της αποφάσισα να την ονομάσω ταραμοσαλάτα της Τζόρτζια Ο'Κιφ. Γιατί είναι υπέροχα χλωμό με μερικά λίγο πιο σκούρα στίγματα που και που, από το κριθάρι, σαν το χρώμα που σβήνει στις άκρες του Black Mesa στο Νέο Μεξικό, το οροπέδιο που ζωγράφισε η Ο'Κιφ το 1930.

Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, δεν πίνω πια κακάο, μου πέφτει κάπως βαρύ. Πίνω μαύρο τσάι όπως και η Κωστάντω. Δεν είμαι θρησκευόμενη, αλλά νηστεύω τον καφέ, έτσι για μια αλλαγή στο άρωμα και τη γεύση του. Και τρώω ταραμοσαλάτα, ελιές και χαλβά για πρωινό που με κρατάνε χορτάτη μέχρι αργά το απόγευμα.

Η δικιά μου ταραμοσαλάτα, όμως, δεν είναι απαλή και φίνα. Αν επιθυμήσω μους ταραμά αέρινο θα πεταχτώ με το μπολάκι μου στο Aleria και θα χιλιοπαρακαλέσω τον Γκίκα Ξενάκη να μου το γεμίσει. Γιατί για τα γούστα μου κάνει την καλύτερη, την πιο φίνα, την πιο νόστιμη και πολύ στενοχωρήθηκα όταν έβγαλε τη μους ταραμά από το καλωσόρισμα του εστιατορίου. Λογικό όμως δεν είναι; Τόσα υπέροχα πράγματα φτιάχνει αυτό το παιδί.

Εδώ και μερικά χρόνια, αντί για ψωμί, την φτιάχνω με κρητική κριθαροκουλούρα (ή ανάμεικτη με κρίθινα παξιμαδάκα και λαδοπαξίμαδα). Και γίνεται υπέροχη. Σήμερα είχα ένα σακούλι με κριθαροκουλουρίτσες του Τσατσαρωνάκη, αυτές χρησιμοποίησα. 

Πρώτον μούλιασα καλά τα παξιμάδια, μετά τα έβαλα σε μια πετσέτα της κουζίνας και τα έστυψα σε χρόνο dt (το άλλο κόλπο είναι να τα στύψετε σε 2-3 στρώσεις από λεπτό τούλι (οπότε μην πετάτε ποτέ τις μπομπονιέρες, είναι χρήσιμες), χωρίς να πεταχτεί ούτε ψίχουλο. Και μετά χτύπησα καλά στο μούλτι το κρεμμύδι με λίγο νερό (να το σκεπάζει) μέχρι να λιώσει και το σούρωσα σε λεπτό σουρωτηράκι. Αλλο, καλύτερο κόλπο είναι να το τρίψετε στην πιο λεπτή πλευρά του τρίφτη και να το στύψετε σε τούλια. 

Αυτό είναι ένα καλό κόλπο για να φύγει η κάψα του κρεμμυδιού και μια «άσχημη» μυρωδιά που τη δεύτερη μέρα χαλάει τη γεύση της ταραμοσαλάτας. Γιαυτό και παλιότερα δεν της έβαζα ποτέ κρεμμύδι. Αλλά το θέλει. Δοκιμάστε τη και δεν θα χάσετε.

Ταραμοσαλάτα

Σε ένα μπολ με νερό μουσκεύω καλά το παξιμάδι. (Επειδή δεν προλάβαινα το είχα αφήσει από την προηγούμενη ημέρα σκεπασμένο στο ψυγείο). Το ρίχνω σε μια πετσέτα της κουζίνας ή ακόμα καλύτερα σε τρεις στρώσεις λεπτό τούλι και το στύβω καλά.

Κόβω το κρεμμύδι και ρίχνω τα κομμάτια στο μούλτι μαζί με νερό να το σκεπάζει. Το χτυπάω καλά να λιώσει. Το στύβω στην πετσέτα ή το περνάω από τούλια. Ακόμα καλύτερα τρίψτε το σε λεπτό τρίφτη και μετά στύψτε το σε 3 φύλλα τούλι.

Ρίχνω στο μούλτι, το κρεμμύδι, τον ταραμά και τον χυμό λεμονιού και τα χτυπάω να γίνουν σαν κρέμα. Αδειάζω σε ένα μπολ προσθέτω το στυμμένο παξιμάδι και χτυπάω και τη ράβδο μπλέντερ ρίχνοντας λίγο λίγο το λάδι, ή συνεχίζω τη διαδικασία στο μούλτι, χτυπώντας, σταματώντας, προσθέτοντας λάδι και λεμόνι και συνεχίζοντας μέχρι να αποκτήσει την επιθυμητή υφή και γεύση. Όσο πιο πολύ χτυπάω τόσο πιο αφράτη γίνεται η ταραμοσαλάτα. Μετά τη φυλάω σε ένα τάπερ ή κατά προτίμηση σε γυάλινο βαζάκι στο ψυγείο.

Καλή επιτυχία, σας εύχομαι.

ΥΓ Οι ποσότητες λαδιού - λεμονιού είναι υποκειμενικές. Από ένα σημείο και μετά η μπάλα χάνεται γιατί χρειάζεται να προσθέτεις τόσο λάδι και λεμόνι ώστε η ταραμοσαλάτα να ικανοποιεί τη γεύση σας. Αλλοι τη θέλουν "πατημένη" στο λεμόνι, εγώ πάλι προτιμώ μια ισορροπία, δεν θέλω να κυριαρχεί το λεμόνι ή το ελαιόλαδο