Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Στα κτήματα του παππού μου, του Τάσου, ο Ιούλιος ήταν ένας μήνας αφιερωμένος κυρίως στα τζάνερα και στα βερίκοκα , ενώ ο Σεπτέμβριος ήταν «κλεισμένος» για τα αμπέλια – ο μήνας που άρχιζε ο Τρύγος. Όλα αυτά, εικόνες μιας φευγαλέας θύμησης ενός πιτσιρικά από την Αθήνα που πέρναγε τα καλοκαίρια του στα Αμπέλια, μια περιοχή με αμπελώνες – τι άλλο; - λίγα χιλιόμετρα από το Κέντρο της Χαλκίδας.

Εικόνες μιας φευγαλέας θύμησης, λοιπόν. Όπως και οι εργάτες που δούλευαν στα κτήματα αλλά και οι υπερχειλισμένες ρεμούλκες (αυτό το ιδιότυπο μεταφορικό αγροτικό όχημα πριν την έλευση του Datsun)  με τελικό προορισμό  τον  πάλαι ποτέ κραταιό Αναγκαστικό Συνεταιρισμό Αμπελοκτημόνων Χαλκίδας (ΑΣΑΧ).

Αν και έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε, μια από αυτές τις εικόνες που έχουν φωλιάσει μέσα μου είναι και εκείνη με το απογευματινό φαγητό του τρύγου – μια ταπεινή ντοματοσαλάτα με υλικά από το γειτονικό περιβόλι και με μοναδική πολυτέλεια, κομμάτια από μια ψημένη στα κάρβουνα ρέγγα.

Έτσι, πάνω σε μια καρό πετσέτα  στο χαντάκι στερεωνόταν ένα βαθύ πιάτο γεμάτο ώριμες κατακόκκινες ντομάτες και άφθονο κρεμμύδι. Οι ντομάτες και τα κρεμμύδια κολυμπούσαν στο σπιτικό ελαιόλαδο και πάνω – πάνω, στη κορυφή η μοναδική πολυτέλεια του αυτοσχέδιου εργατικού γεύματος, τα κομμάτια από την ψημένη ρέγγα.

Τα πιρούνια ανεβοκατέβαιναν με την ελπίδα να βγουν νικητές στο κυνήγι της ρέγγας και όποιος κέρδιζε σήκωνε το πιρούνι ψηλά και ζητούσε να του γεμίσουν το ποτήρι με κρασί για να απολαύσει το μεζέ. Όσοι δεν ήταν τυχεροί στη μάχη της ρέγγας, αποζημιώνονταν με αυτοκρατορικές παπάρες με ζυμωτό ψωμί  στο λάδι και το ζουμί της ντομάτας.

Στις μέρες μας – ο εκλογικός Σεπτέμβριος προ των πυλών- δοκίμασα μια πιο light  εκδοχή του εργατικού γεύματος: Καλές όψιμες ντομάτες, κρεμμύδι με προκλητική σπιρτάδα και καπνιστή ρέγγα (συσκευασμένη από τους μερακλήδες της Καλλονής από τη Λέσβο). Το μόνο που χρειάζεται είναι καλό ελαιόλαδο – όσο αντέχει η διάθεση σας. Το αποτέλεσμα έτσι και αλλιώς θα σας αποζημιώσει. Φροντίστε για καλό παραδοσιακό χωριάτικο ζυμωτό ψωμί  από ξυλόφουρνο.

Υ.Γ: Το κείμενο αφιερώνεται σε 4 κυρίες. Την μητέρα μου, Σοφία Τσαούση, τη Μερόπη Παπαδοπούλου, τη Μελίτα Τσεκούρα και την Λένγκα Γρηγοριάδου. Κυρίες των Αμπελιών και οι 4.