Χάσαμε την γενναιότερη: χωρίς την Κατερίνα
-Πότε θα με πας να δω χωράφια με αγκινάρες; Να τις κόβουμε και να τις τρώμε ωμές...
-Την άνοιξη σε λίγο που θα 'ναι ο καιρός τους. Αφού εσύ έχεις καρδιά αγκινάρα, στο 'χω υποσχεθεί.
-Θα δούμε και τη λίμνη με τα νούφαρα;
-Και βέβαια κυρία μου! Θα την δούμε...
"Γεννήθηκα κοντά στη λίμνη με τα νούφαρα. Στη Θεσπρωτία. Κεστρίνη το λένε το χωριό μου κι έχει χωράφια που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα και τον Καλαμά να τα ποτίζει. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν να κρύβομαι μέσα στον κουβά από τα ροδάκινα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να βάζω τα φρούτα ανάλογα με το μέγεθος στις θήκες συσκευασίας. Θυμάμαι πως ανυπομονούσα να μεγαλώσω γρήγορα για να μπορώ να φτάνω και να κόβω μόνη μου τα ροδάκινα. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού πήρα το πρώτο μου μεροκάματο, ήταν 100 δραχμές. Η πρώτη μου βόλτα ήταν για να μαζέψω μάραθο, ζουμπούλια και αγριόχορτα. Στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου οδηγούσα ήδη τρακτέρ.
Η πιο σκληρή δουλειά που έκανα ήταν το σκάλισμα στα καρπούζια. Η πιο διασκεδαστική όταν μαζεύαμε πεπόνια, έμοιαζε με πρωτάθλημα βόλεϊ. Τη μεγαλύτερη απογοήτευση την πήρα όταν μια ολόκληρη σοδειά με φασόλια, που είχαμε φυτέψει με τις αδερφές και ξαδέρφες μου, καταστράφηκε. Για να μην περιαυτολογώ, στο bostanistas νιώθω σαν να είμαι στα χωράφια μου, που τόσο μου έχουν λείψει".