Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ο φετινός Ιούλιος εδώ, στην Κέρκυρα, δεν έμοιασε καθόλου με τους Ιουλίους που ξέραμε. Ήταν πολύ πιο δροσερός, με ψηλότερη θερμοκρασία 32 αντί των 37 ή 38 βαθμών άλλων χρόνων και πολύ πιο βροχερός, με τέσσερις γερές ποτιστικές βροχές, αντί για καμία ή το πολύ μία. Από κηπουρικής πλευράς, η διαφορά φάνηκε όχι τόσο στο μποστάνι, που ποτίζεται έτσι κι αλλιώς, αλλά στον κήπο που, όπως σας έχω πει και άλλες φορές, είναι «μεσογειακός» με πολύ περιορισμένο πότισμα. Εκτός από τις γλάστρες και το παρτέρι με τα εποχικά, που ποτίζονται τακτικά, όλα τα άλλα μέρη του κήπου μου ποτίζονται μια φορά την εβδομάδα ή καθόλου.

Συνήθως τέτοια εποχή οι περιοχές αυτές είναι λίγο θλιβερές, διατηρούν το στοιχειώδες πράσινο της επιβίωσης αλλά χωρίς πολύ κέφι… πολλά φύλλα είναι μισοξεραμένα και όλα σκονισμένα. Φέτος το πράσινο είναι ζωντανό και πολλά φυτά, όπως οι αγάπανθοι, διατηρούν ακόμα τα άνθη τους.

Ένα από τα φυτά αυτά είναι το δίχρωμο Διετές, Dietes bicolor, που συνήθως εδώ ανθίζει μόνο την άνοιξη και το φθινόπωρο. Είναι από τα φυτά που είναι πολύ διακοσμητικά στο σύνολό τους στο πλαίσιο του κήπου, με πυκνά, μακριά σπαθόμορφα φύλλα και ιδιαίτερα όμορφα λουλούδια που όμως κρατάνε μία μέρα μόνο. Είναι ριζωματώδες και ανήκει στην οικογένεια των ιριδοειδών. Η καταγωγή του είναι από τη Νότια Αφρική αλλά εγώ το είδα πρώτη φορά στη Βόρεια Καλιφόρνια όπου ανθίζει όλο τον χρόνο και αυξάνεται τόσο γρήγορα, που κάθε μερικά χρόνια ξεριζώνουν την πυκνή τούφα και την χωρίζουν σε 5 - 6 κομμάτια που ξαναφυτεύουν. Όταν θαύμασα το φυτό, έβγαλαν οι φίλοι ένα κομμάτι και μου το έδωσαν να φέρω πίσω στη βαλίτσα μου. Το φθινόπωρο θα χωρίσω και το δικό μου. Συνήθως τέτοια εποχή είναι κακομοίρικο, χωρίς λουλούδια και με φύλλα μισοξεραμένα. Φέτος ανθίζει συνέχεια από τον Απρίλιο.

Άλλο πρωτάκουστο φέτος: η μηλιά που καλύπτει τον τοίχο, που θέλει βουνίσιο κλίμα και συνήθως με την πρώτη μεγάλη ζέστη του Ιουνίου χάνει όλους τους καρπούς της (μικρά πράσινα σταφιδιασμένα βωλαράκια), τώρα είναι γεμάτη μήλα που έχουν αρχίσει και κοκκινίζουν. Ίσως φέτος φάμε και μηλόπιτες.

Τα τελείως ξερικά φυτά, όπως τα θυμάρια, ακόμα και τα μεταφυτεμένα άγρια Thymus capitatus, διατηρούν ακόμα τα άνθη τους, εβδομάδες αργότερα απ’ το συνηθισμένο.

Άλλα, που συντηρούνται με ένα εβδομαδιαίο πότισμα, όπως το πλουμπάγο και η Tulbaghia, είναι ζωηρά, πλουμιστά και ευτυχισμένα.

Iδιαίτερα το αγαπημένο μου σκούρο πλουμπάγο, που έχει εισβάλλει στο πλακόστρωτο και δεν μου κάνει καρδιά να το περιορίσω.

Ακόμα και στις ποτισμένες γλάστρες, η δροσιά της υγρής ατμόσφαιρας φρεσκάρει τα γεράνια και τις πετούνιες. Μάλιστα μια καινούργια πετούνια, φετινή ανακάλυψη που υποψιάζομαι πρέπει να είναι υβρίδιο τύπου Surfinia (παρόλο που αυτά ποτέ δεν έχουν προκόψει εδώ), έχει ξεχειλίσει απ’ τη γλάστρα, με πυκνά χωνάκια χρώματος σάπιου μήλου με χρυσές ανταύγειες, που ταιριάζουν με την ξεθωριασμένη ώχρα του σπιτιού.

Αν δεν υποψιαζόμουν ότι ο ασυνήθιστος αυτός μήνας είναι ακόμα μια απόδειξη της καταστροφής του περιβάλλοντός μας, θα τον απολάμβανα.