Κακόπιστοι Θωμάδες
Δουλεύοντας τις Αλληλέγγυες μέρες μου, που κυκλοφόρησαν πέρσι περίπου τέτοιον καιρό από τις εκδόσεις Ποταμός, αντιμετώπισα μιαν αναμενόμενη δυσκολία, την οποία ήθελα οπωσδήποτε να ξεπεράσω. Δεν είχα, ούτε και έχω, από τότε πεισθεί πως η αναζωπύρωση στις μέρες μας της συνεργατικής έφεσης και των πρακτικών αλληλοβοήθειας οφειλόταν αποκλειστικά στην οικονομική και κοινωνική κρίση που έπληξε τόσο σκληρά την ευλογημένη χώρα μας.
Δεν αμφισβητώ ούτε τη χρησιμότητα ούτε και την ευγενή προαίρεση των ευρέων διανομών λογής - λογής οπωροκηπευτικών, τη στήριξη επίσης που προσφέρουν στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, τα διάφορα συσσίτια (απευθυνόμενα προφανώς σε όλους όσους τα έχουν ανάγκη για να καταλαγιάσουν την πείνα τους, χωρίς μισαλλόδοξες εξαιρέσεις) ή ακόμα τη σημαντική προσφορά των κοινωνικών παντοπωλείων και των προγραμμάτων πρόσκαιρης έστω στέγασης των ανέστιων. Και ασφαλώς δεν υποτιμώ, τέλος, την ανάδειξη ανταλλακτικών μορφών εμπορίου που πήραν τη θέση που δικαιωματικά πλέον τους ανήκει στους δημοκρατικούς καιρούς μας δίπλα στις (όχι κατ’ ανάγκην κατακριτέες- προφανώς και δεν είναι εξ ορισμού αξιόμεμπτο το κέρδος) αγοραίες δραστηριότητες. Ας σημειώσω πάντως εδώ, κλείνοντας τον κατάλογο των καινοφανών αλτρουιστικών εκδηλώσεων, και τις ζωηρές επιφυλάξεις μου για τις επιδεικτικές, φανφαρόνικες φιλανθρωπικές τάχα μου δράσεις, μιντιατικής ή ιερατικής εμπνεύσεως και πολιτικού/ψηφοθηρικού χαρακτήρα (“όλοι μαζί μπορούμε” να ταΐσουμε και να γιατροπορέψουμε τους γύρω μας, και “δώσε κι εμένα μπάρμπα” ένα εφάπαξ πεντακοσάρικο για να μπαλώσω τις τρύπες μου και να σε τιμήσω εν συνεχεία δεόντως κι εσένα στην κάλπη).
Μακρύς όντως ο κατάλογος των νέων μεγαλόθυμων συμπεριφορών και βαθιά η κρίση που συνεχίζει να μαστίζει τον τόπο μας. Μπορούσε άραγε κι έπρεπε να συσχετισθούν τα δύο φαινόμενα; Δεν το πιστεύω και στις ΑΜ τουλάχιστον προσπάθησα να υποστηρίξω κάτι άλλο, λιγότερο καψούρικο. Η προσφάτως αναδυθείσα γαλαντομία μας δεν προέκυψε ως αντίδοτο στα δεινά που συσσώρευσε η κοινωνικο-οικονομική και, ναι, ανθρωπιστική κρίση. Παρά συνιστά έναν ρηξικέλευθο αυτοπροσδιορισμό και της δικής μας νεότερης γενιάς που συντονίζει τα βήματά της με την ανανεωμένη συνεργατική έφεση στον όλο και πιο δικτυωμένο διασυνδεδεμένο κόσμο μας. Πρωτοστατούν εδώ τα υποστηριζόμενα από το Διαδίκτυο κινήματα συνεργατικής παραγωγής και κατανάλωσης, εντασσόμενα στην προσφυώς ονομασθείσα “οικονομία της μοιρασιάς” (sharing economy).
Χαιρέτισα κατ’ επανάληψιν, από την έκδοση του βιβλίου μου και μετά, τις συνεργατικές αυτές κυψέλες (που αυτοβούλως, σημειωτέον, μοιράζονται το μέλι τους), εξαίροντας την εμφάνιση και στα λημέρια μας (με εμφατικά ξενικά, έστω, ονόματα) πρωτοβουλιών όπως του Human grid, του Collaborative Hub, του Athens Plaython, του Aegina Rising και άλλων πολλών. Διαπιστώνω όμως σήμερα με λύπη μου μου - και σπεύδω να επανορθώσω πολύ καθυστερημένα - πως δεν περιέλαβα ποτέ στα συστατικά μου παραδείγματα μια κίνηση που σαφώς ταιριάζει κατ’ αρχήν και στο δικό μας εγχείρημα, των Bostanistas. Καθώς τιμά την ιδιότητα της μοιρασιάς που κατ’ εξοχήν έχει το σπιτικό - και όχι μόνο - φαγητό.
Πρόκειται για την Ελληνική - και με διεθνή πλέον αναγνώριση (βλ. εδώ) διαδικτυακή πλατφόρμα cookisto. H εφαρμογή αυτή - με δυο πολύ απλά λόγια: μοιράσου και ζήτα να μοιραστείς νόστιμο σπιτικό φαγητό (περισσότερες πληροφορίες στο site) έλαβε ήδη μεγάλη δημοσιότητα από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης. Δεν θα επεκταθώ λοιπόν εδώ. Λίγο μονάχα θα σταθώ στην έξαλλη αντίδραση και αντιμετώπιση της τόσο ελπιδοφόρου αυτής πρωτοβουλίας από τoν έγκριτο ΠΑΣΚΕΔΙ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Καταστηματαρχών Μονάδων Εστίασης και Διασκέδασης). Καταλογίζονται έτσι διαδοχικά στο cookisto:1) Κατασκευή ψευδεπίγραφων ταυτοτήτων, καθώς βαφτίζονται από την ιστοσελίδα, χωρίς καμία διασταύρωση στοιχείων, διάφοροι πρώτοι τυχόντες ως «μάγειροι» ή «καλοφαγάδες» 2) «Μαύρες πωλήσεις» 3) Φοροδιαφυγή 4) Πιθανές υγιειονομικές ατασθαλίες 5) Δόλια μέθοδος για τον «εντοπισμό σπιτιών για ληστείες και βιασμούς (!)» 6) Ενδεχόμενες απόπειρες «ψυχοπαθών» να «δηλητηριάσουν» τους γύρω τους και παραπέρα (!).
Άφησα ασχολίαστες τις συκοφαντικές αυτές καταγγελίες που έχουν ένα ομολογουμένως εφιαλτικό κρεσέντο. Μιλούν πάντως από μόνες τους. Δείχνουν πως εμπρός στην καινοτόμο, δημιουργική διάθεση των νεότερων, ορισμένοι από τους «παλιούς» έχουν ακόμα περίσσιο δηλητήριο να χύσουν, στο όνομα της διασφάλισης των επαγγελματικών συμφερόντων τους. Μια παροιμία μου' ρχεται στον νου, αλλά δεν θα την πω για να μη γίνω κι εγώ εμπαθής. Η επικαιρότητα μου δίνει άλλωστε την ευκαιρία να εγκαλέσω τους συντάκτες της αισχρής αυτής ανακοίνωσης απλώς ως κακόπιστους Θωμάδες.