Στάσου στο 14
Όχι, δεν δηλώνει ψευτομετριοφροσύνη και ηττοπάθεια το παλιό τραγούδι του Πάνου Γαβαλά, με το οποίο συνόδεψε η Αναστασία Λαμπρία τις πρωτοχρονιάτικες ευχές που μας έστειλε: «Κι αν έχεις μάτια τέσσερα, στάσου στο 14». (Κι άσε τη μπάνκα να προσπαθήσει ενδεχομένως να πιάσει το 31.) Παρά σημαίνει απλώς προτεραιότητα στην αυτοσυγκράτηση και στην εμπιστοσύνη στο μεγάλο απόθεμα δύναμης που έχει, ανεπίγνωστα ίσως, ο καθένας μας μέσα του και που μπορεί να μας στηρίξει στις πιο κρίσιμες στιγμές.
Kαι καλά να τα ‘χεις και τα δυο σου μάτια και να τα διπλασιάζεις μάλιστα κατά βούληση όταν χρειάζεται ειδική προσοχή αυτό που κάνεις. Όταν δεν έχεις όμως κανένα, τι γίνεται; Τα παρατάς όλα σύξυλα κι όπου σε βγάλει η κακοτυχία που σε βρήκε; Ε, λοιπόν, όχι, και πάλι. Τη χρονιά που μας πέρασε το σημαντικότερο γαστρονομικό γεγονός για μένα ήταν η απονομή του τίτλου του Masterchef στην τυφλή νεαρή Κορεάτισσα Christine Ha. (Μιλώ για τη χρονιά που μόλις διανύσαμε, καθώς εμείς είδαμε πέρσι, ετεροχρονισμένα, το αμερικανικό τηλεοπτικό show κι ενώ η αξιαγάπητη Χριστίνα είχε βέβαια αποσπάσει το επίζηλο τρόπαιο τον προηγούμενο χρόνο, το 2012.)
Στάσου στο 14: Στο blog της η δεινή τυφλή αρχιμαγείρισσα - όχι εκ γενετής, αλλά συνεπεία της προσβολής της πριν από έξι χρόνια από μία πάθηση του ανασοποιητικού, επονομαζόμενη Οπτική νευρομυελίτιδα - δεν διστάζει να καταπιαστεί και με τη μοριακή κουζίνα, προτείνοντας διάφορες εκδοχές της τεχνικής sous vide. Eκεί όμως όπου χρειαζόταν να βάλει όλα της τα δυνατά και να δείξει τον καλύτερο εαυτό της, στον διαγωνισμό δηλαδή για τον τίτλο που προανέφερα, η Christine Ha βασίστηκε κυρίως στις οικειότερες απωανατολίτικες γευστικές αναμνήσεις της, κατατροπώνοντας έτσι μια σειρά από ταλαντούχους, εξαιρετικά επιδέξιους αλλά και κάπως ξενομανείς και μωροφιλόδοξους - πώς να το πούμε αλλιώς; - αντιπάλους.
Ας μην παρεξηγηθώ, δεν έχω την πρόθεση να υπερασπιστώ εδώ το όχι πάντα και τόσο πειστικό «παπούτσι από τον τόπο σου...». Οι κριτές, άλλωστε, του τηλεοπτικού διαγωνισμού δεόντως υπενθύμιζαν κατά διαστήματα στην τελική νικήτρια πως άλλο είναι να μαγειρεύεις στο σπίτι σου, για τους δικούς σου ανθρώπους με τις διαμορφωμένες από την παράδοση προτιμήσεις τους, και άλλο να εκτίθεσαι και να προσπαθείς να ικανοποιήσεις στο εστιατόριο τα ποικίλα απαιτητικά ξένα γούστα. Αλλά, να, απτόητη έμεινε ως το τέλος η νεαρή Κορεάτισσα με την εξόχως προβληματική όραση, ανακαλώντας με όλες τις υπόλοιπες αναπληρωματικά ενδυναμωμένες αισθήσεις της, της όσφρησης, της αφής, της γεύσης βέβαια αλλ’ ακόμα και της ακοής, τις αγαπημένες σπιτικές νοστιμιές και λιχουδιές. Κι αντλώντας μάλιστα από μέσα της πάντα τη δύναμη να στήνει με αξιοθαύμαστη μαεστρία τα πιάτα της - χάρμα ιδέσθαι, στην κυριολεξία, για όλους τους άλλους εκτός από την ίδια φυσικά, που χρειαζόταν ν’ αρκεσθεί στα εγκωμιαστικά επιφωνήματα των γύρω της και στα θολά σχήματα που μόλις και μετά βίας διέκρινε εκείνη εμπρός της. Τρανή απόδειξη όλα αυτά της μύχιας δημιουργικής πνοής που διαθέτουμε όλοι - μην ξανακούσω το «εγώ ούτε ένα αβγό δεν μπορώ να βράσω» - φτάνει να ξέρουμε βέβαια ν’ αναγνωρίζουμε την κατάλληλη στιγμή και τα όριά μας. Μας φτάνει και το 14, αφήνουμε για τους υπερτυχερούς το 31 - θα τα καταφέρουν άραγε κι αυτοί να το διαχειριστούν σωστά ως το τέλος;
Για συνταγές της Christine Ha, επιτρέψτε μου να παραπέμψω σήμερα στο blog της και στο μόλις εκδοθέν βιβλίο της - μέρος της ανταμοιβής της για την κατάκτηση του τίτλου American Masterchef, 2012. Nα μην παραλείψω ωστόσο να σημειώσω, κλείνοντας, πως εκτός από σπουδαία μαγείρισσα, η Christine Ha είναι και προικισμένη συγγραφέας, βραβευμένη για την τελευταία ποιητική της συλλογή και εν αναμονή των επιδόσεών της στην πρόζα με την οποία ασχολείται σήμερα, χωρίς να παραμελεί βέβαια ποτέ το μαγειρικό της εργαστήριο.