Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Οι παραδόσεις κι εγώ δεν τα πάμε καλά. Το ίδιο και οι έντονες γεύσεις, τα βαριά φαγητά, τα λιπαρά κρέατα. Αλλά μια φορά τον χρόνο την θέλω την αρνίλα. Όχι από σούβλες: απ’ τον φούρνο και την κουζίνα της μαμάς μου. Αυτό έμαθα, αυτό αντέχει το στομάχι μου, αυτό τραβάει η όρεξή μου.

Κάποτε έλειπα από το πατρικό μου για πέντε με έξι συνεχόμενα Πάσχα. Κάποτε γύρισα. Καθίσαμε να φάμε - τρελή λαχτάρα για τη μαγειρίτσα - δοκιμάζω μια κουταλιά, κάτι δε μου κάθεται.
«Αμάν», λέω μέσα μου, «πάει, χάθηκε η τέχνη της μαμάς. Αυτό το πράγμα δεν τρώγεται». Δεν μπορείς όμως εύκολα να δηλώσεις στη μαγείρισσα τη δυσαρέσκειά σου για το φαγητό. «Κάτι περίεργο έχει η μαγειρίτσα, ε;» προσπάθησα να ψελλίσω. «Τι, δε σ’ αρέσει;» ήρθε λίγο απότομη η ερώτηση.
«Μαμά, μπας κι αυτά δεν είναι κρεατάκια;» άρχισα να καταλαβαίνω. «Γιατί, άσχημη είναι;» η υπεκφυγή.
«Μαμά, μη μου πεις ότι έβαλες μανιτάρια αντί για κρεατάκια!» «Μανιτάρια είναι. Υγιεινά και χορτοφαγικά».

Όταν μιλάω για ξενέρωμα, θυμάμαι πάντα αυτή την αίσθηση όταν κατάλαβα το περιεχόμενο της μαγειρίτσας. Όχι δε μ' άρεσε καθόλου. Η μαμά μου είχε πάρει τη συνταγή από μια τηλεοπτική μαγείρισσα. Της ζήτησα με ένταση να μη ξαναπροβεί σε τέτοιου είδους καινοτομίες χωρίς να ενημερώσει προηγουμένως και να βεβαιωθεί ότι θα γίνουν αποδεκτές. Έτσι κι έγινε.

Νομίζω όμως ότι από τότε πραγματικά δεν έχω ξαναευχαριστηθεί μαγειρίτσα, έστω κι αν είναι φτιαγμένη με την παραδοσιακή της μαμάς συνταγή.

*Αφιερωμένο στην Αναστασία Λαμπρία που άκουσε για τη μαγειρίτσα με τα μανιτάρια κι ενθουσιάστηκε. Και του χρόνου!