Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Είναι η ψυχή των bostanistas, ένας νεαρός με βαθιά οικολογική συνείδηση που λατρεύει τα φυτά και ξέρει τα πάντα γι' αυτά, πράγμα που βέβαια αρνείται με σεμνότητα. Συνεχώς μαθαίνω, σου λέει. Είναι ο Άντυ Παξινός που μετατρέπει ταράτσες και μπαλκόνια σε παράδεισους, οποιαδήποτε ερώτηση έχετε σχετικά, που σίγουρα θα έχετε, σ' αυτόν θα την απευθύνετε. Μπορείτε επίσης να τον καλέσετε να σας βοηθήσει επί τόπου για να φτιάξετε τον δικό σας παράδεισο.

Δεν τον γνώριζα προσωπικά αλλά το ήθελα πολύ και σκέφτηκα ότι το μποστάνι του θα ήταν το καλύτερο μέρος για να βρεθούμε. Έτσι, λοιπόν, μια και δυο ένα πρωί, ξεκινήσαμε με τον Μπούτο για τον Νότο (της Αττικής, μη φανταστείτε ότι πήγαμε και πολύ μακριά). Δεν θα σας πω όμως πού μένει ο Άντυ. (Κάπου ωραία πάντως και με θέα θαλασσινή.) Και ξέρετε γιατί; Δεν θέλω να το έχω βάρος στη συνείδησή μου. Το μποστάνι του είναι ξέφραγο αμπέλι, όποιος θέλει μπορεί να μπει και να κόψει τα απίθανα λαχανικά του. Η αλήθεια είναι ότι τα φυλάει υποδειγματικά η Πίξι, που γαβγίζει έξαλλα μόλις πλησιάσει κάποιος άγνωστος στις μελιτζάνες και τα αγγουράκια.

Μα καλά δεν τα κλέβουν; Ήταν η πρώτη ερώτηση που του έκανα, εγώ, η έντρομη Αθηναία, που έχω μάθει πλέον να κλειδαμπαρώνομαι και είμαι δυστυχής όταν βλέπω στη γειτονιά μου αλυσοδεμένες γλάστρες και φυτά (για να μη μπορούν να τα ξεριζώσουν τις νύχτες, κάτι που συνηθίζεται δυστυχώς εδώ γύρω τα τελευταία χρόνια). Εντάξει, κόβουν κάτι κάπου-κάπου οι γείτονες - ήρθε η απάντηση - πράγμα που πάντως δεν μοιάζει να απασχολεί τον Άντυ, ο οποίος έχει μετατρέψει έναν βραχότοπο σε πραγματική όαση. Έμεινα έκπληκτη. Από πού έφερες το χώμα; Ηταν η δεύτερη ερώτηση. Δεν έφερα χώμα, το έφτιαξα, μου λέει. Γίνεται. Κι εγώ ακόμη να συνέλθω από την έκπληξη.

Το μποστάνι στην ταράτσα είναι μια λύση ανάγκης γιατί το καλοκαίρι θέλει πολύ νερό, έτσι ο Άντυ αποφάσισε να αξιοποιήσει ένα μικρό κομμάτι γης δίπλα στο σπίτι του - ζήτημα είναι αν ξεπερνάει τα 30 τετραγωνικά - για να φτιάξει τον λαχανόκηπό του. Και έφτιαξε μια μικρή ζούγκλα. Ξεκίνησε φυτεύοντας ειδικά υποστηρικτικά δεντράκια και φυτά από τα οποία κόβει κλαδιά, τα ανακατεύει με φύλλα και το μείγμα αυτό, με τη βοήθεια των εντόμων που προσελκύονται, μετατρέπεται σε ενεργό κομπόστ, κατάλληλο για την ανάπτυξη των φυτών. Έσκαψε, επίσης, και έφτιαξε αυλάκια και σαμαράκια όπου μεταφέρει τα φυτά (από δικούς του σπόρους) που αναπτύσσονται προηγουμένως μέσα σε γλαστράκια.

Στην αρχή έβαλε φυτά με δυνατές ρίζες που σπάνε τις πέτρες και το σκληρό χώμα, όπως το γαϊδουράγκαθο, ο ηλίανθος και η αγκινάρα. Και τον επόμενο χρόνο φύτεψε τα πάντα. Κλήματα, καλαμπόκια μαύρα και κόκκινα, μπανανιές, ντοματιές και πιπεριές, κολοκυθιές, γαλλικές, ισπανικές και ιταλικές - και βέβαια την κολοκύθα του Thanksgiving -, όλων των ειδών τα βότανα, τα αρωματικά και τα ανθάκια, μποράγκο, καλέντουλα, αψιθιά, πασιφλόρα, φυσαλίδες, γκότζι μπέρι και άλλα περίεργα. Ανάκατα και πολύ πυκνά, ο Άντυ ξέρει καλά να τα ταιριάζει μεταξύ τους (γιατί άλλα θέλουν πολύ και άλλα λίγο νερό και άμα δεν το ξέρεις αυτό τα έχασες όλα).

Ποτέ δεν έχω ξαναδεί live τόσες πολλές διαφορετικές και παράξενες ποικιλίες. Ο Άντυ έχει αδυναμία στα σπάνια για μας φυτά, συλλέγει σπόρους και είναι σε επαφή με διασώστες σπόρων (του 18ου και του 19ου αιώνα) από άλλες χώρες, επίσης φροντίζει να εκπαιδεύεται συνεχώς. Δάσκαλός του, δίπλα στον οποίο δουλεύει εθελοντικά, είναι ο γεωπόνος Παναγιώτης Μανίκης που εφαρμόζει τη μέθοδο της φυσικής καλλιέργειας της γης του Ιάπωνα γεωργού, φιλόσοφου και ποιητή Masanobu Fukuoka. Αρχικά ο Μανίκης έφτιαξε ένα Κέντρο Φυσικής Καλλιέργειας στο Κλησοχώρι της Έδεσσας, ήδη όμως βρίσκεται στην Αττική, σύντομα ο Άντυ θα μας ενημερώσει σχετικά.

Μετά την περιήγησή μας στο μποστάνι, ήπιαμε δροσερό νερό αρωματισμένο με βότανα (δεν τα βράζει απλά τα αφήνει μέσα στην κανάτα με το νερό να βγάλουν τα αρώματά τους, μετά το σουρώνει και προσθέτει παγάκια) και ανεβήκαμε στην ταράτσα. Όλα ξερά εδώ, έτοιμα και τα ξερά κρεμμύδια για να γίνουν πλεξούδες. Θα ξαναζωντανέψει, όμως. Ο Άντυ έχει πολλές και φρέσκες ιδέες που θα τις εφαρμόσει από το φθινόπωρο.

Εδώ, λοιπόν, στο μπροστάνι του Άντυ, άκουσα για πρώτη φορά και για ένα σπάνιο φρούτο της οικογένειας του αβοκάντο. Λέγεται ασημίνα, ναι, και έχει γεύση μπανάνας. Ο Άντυ το θαυμάζει, περισσότερο από όλα όμως θαυμάζει και αγαπάει τα δεντράκια που έφερε πριν από χρόνια ο παπούς του από τη Νότιο Αφρική, τα οποία είχαν μεταναστεύσει εκεί από τη Νότια Αμερική.

Είναι γκουάβα της ποικιλίας φράουλα, με καρπούς πράσινους απ' έξω και μέσα ροζ. Και αυτά του ανταποδίδουν την αγάπη τους. Δέκα κιλά φρούτα μάζεψαν πέρσι και φέτος αναμένεται ακόμη μεγαλύτερη συγκομιδή.

Άντυ, σε θαυμάζω.