Πρώτα οι πατάτες, μετά η γέμιση, μετά το κρέας
«Πρώτα τρώω τις πατάτες, μετά τη γέμιση και στο τέλος το κρέας» δηλώνει ο Marcus Wareing σχετικά με τις συνήθειές του πάνω από το πιάτο του κυριακάτικου ψητού. Περιλάλητος σεφ, ιθύνων νους βραβευμένων εστιατορίων με αστέρια Michelin (εδώ τα αναλυτικά marcus-wareing.com) και κριτής στον βρετανικό τηλεοπτικό διαγωνισμό MasterChef: The Professionals.
Σε πρόσφατο δημοσίευμα στη Guardian και την περί φαγητού στήλη Word of Mouth, ο Wareing μας διαχωρίζει ως τρώγοντες σε δύο ομάδες: τους «λίγο απ' όλα» και σ' εκείνους που επιμένουν να γεύονται κάθε συστατικό ξεχωριστά. «Προσωπικά, στο ψητό της Κυριακής, πρώτα δοκιμάζω τις πατάτες, επειδή ο πατέρας μου ήταν έμπορος πατάτας και φρούτων. Ακολουθεί η γέμιση από κρεμμύδια, η τραγανή πέτσα, το κρέας και τέλος τα καρότα και το κουνουπίδι».
Όσοι έχουν παρακολουθήσει τον σεφ στα τηλεοπτικά του μαγειρέματα ίσως εκπλήσσονται, γιατί φημίζεται για ιδιαιτέρως πλουμιστά πιάτα. Ο ίδιος ωστόσο δηλώνει πως μακριά από τη στρεσογόνα κουζίνα του εστιατορίου, στα καθημερινά γεύματα, αρχικά δοκιμάζει τη σάλτσα ή την όποιου είδους πρωτεΐνη (κρέας ή ψάρι) και στη συνέχεια χωριστά τα υπόλοιπα μέρη του πιάτου.
Μπορεί τα παραπάνω να αφορούν τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του Wareing, όμως η συμπεριφορά μας πάνω από ένα γεμάτο πιάτο έχει απασχολήσει αρκετούς ψυχολόγους και ερευνητές. Στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, φερ' ειπείν, μελετήθηκε πρόσφατα η σειρά που γευματίζουν οι Αμερικανοί σε αντιπαραβολή με εκείνη των Ινδών. Μόνο το 5% των Αμερικανών φαίνεται να δοκιμάζουν από την αρχή του γεύματος την αγαπημένη τους γεύση ενώ το 35% κρατούν το καλό για το τέλος - στάση που, κατά τους ερευνητές, συμβαδίζει με τη γενικότερη περί ζωής θεώρησή τους (για συνεχείς επιτυχίες, ολοένα υψηλότερους στόχους, ανοδική πορεία...). Το 36% επέμεινε στην ταυτόχρονη δοκιμή όλου του πιάτου. Εδώ συνέκλιναν με το 31% των Ινδών, που επίσης προτίμησε διαφορετικές γεύσεις ταυτόχρονα, ενώ το 24% αυτών ξεκίνησε και τελείωσε με την αγαπημένη του μπουκιά. Εν τέλει, με μικρές αλλά αξιοσημείωτες διαφορές, φάνηκε πως το «λίγο απ' όλα» επικρατεί στις φαγητικές συνήθειες και των δύο λαών.
Ουκ ολίγοι ενήλικες βρίσκουν το μπλέξιμο των φαγητών στο πιάτο αποκρουστικό - και αυτό συνήθως ερμηνεύεται ως κατάλοιπο της παιδιόθεν εκλεκτικής διατροφής. Τα παιδιά πάντοτε ξεχωρίζουν μέσα στο πιάτο το μέρος του φαγητού που τους αρέσει και αφήνουν ανέπαφο ό,τι δεν πολυσυμπαθούν - αντιδρούν μάλιστα έντονα όταν ένα απεχθές στα μάτια τους λαχανικό ακουμπήσει ή «λερώσει» το κοτόπουλο ή τις πατάτες. Αυτό, εξελικτικά, παρατηρείται και στους ενήλικες: «αν έχεις στο πιάτο σου έξι διαφορετικά είδη και κάποιο από αυτά σου δημιουργήσει στομαχόπονο ή ενοχλήσεις, αυτομάτως νιώθεις απέχθεια για το σύνολό τους, γιατί δεν ξέρεις ποιο από όλα ευθύνεται», τονίζει στο ίδιο δημοσίευμα o Brian Wansink, ψυχολόγος ειδικός σε θέματα φαγητού.
Ο Wansink μελέτησε επίσης ποια φαγητά προτιμούν σε ένα τραπέζι άτομα που δεν έχουν γευματίσει τις τελευταίες 18 ώρες σε σύγκριση με όσους έχουν φάει κανονικά. Οι πεινασμένοι συμμετέχοντες επέλεξαν ό,τι περιέχει περισσότερους υδαντάνθρακες: πατάτες, ψωμί, ζυμαρικά. Τα λαχανικά παραγκωνίστηκαν. Σε αντίθεση με τους μη πεινασμένους που ξεκίνησαν από τα λαχανικά, συνέχισαν σε κρέας ή πουλερικά και τέλος γεύτηκαν πατάτες και τα συμπαρομαρτούντα.
Όσο για την τελευταία μπουκιά του Wareing: «θα είναι λίγο κρέας, πατάτα και λίγη γέμιση - σίγουρα ως το τέλος θα έχω εξαφανίσει την τραγανή πετσούλα».
Η δική σας;